جستجو کردن
بستن این جعبه جستجو.
وحید فرهادی در یادداشتی نوشت:

میانگین سن استقلال فرزند پسر از پدر؛ معیارهای دوگانه در تالش!

عملکرد نماینده تالش، که خود باید الگویی از استقلال و مسئولیت‌پذیری باشد، گواه انحراف معیاری قابل توجه است.
images (3)

به گزارش پایگاه خبری طالشوند؛ وحید فرهادی از فعالین سیاسی و رسانه‌ای شهرستان تالش در یادداشتی نوشت:

سن استقلال فرزند از پدر در کشورهای مختلف بسته به فرهنگ، اقتصاد و نظام اجتماعی متفاوت است. در اکثر جوامع، این سن حدود ۲۲ سال برآورد می‌شود، اما در شهرستان تالش، این عدد تا ۲۵ سال و گاه بیشتر نیز امتداد می‌یابد. پس از این سن، اگر فرزند پسر نتواند از عهده زندگی و تصمیم‌گیری‌های مستقل برآید، برچسب‌های ناخوشایندی بر او زده می‌شود و در مواردی همچون ازدواج و اعتماد اجتماعی دچار چالش خواهد شد.

در این میان، مسئله استقلال فردی زمانی ابعاد جدی‌تری می‌یابد که به حوزه سیاست و نمایندگی مردم می‌رسد.

عملکرد نماینده تالش، که خود باید الگویی از استقلال و مسئولیت‌پذیری باشد، گواه انحراف معیاری قابل توجه است.

ایشان در حالی که در آستانه دهه چهارم زندگی قرار دارند، کمترین نشانه‌ای از استقلال از پدر بروز نمی‌دهند و در کوچک‌ترین تصمیمات نیز به نظر می‌رسد چشم به اشاره‌های پدر دوخته‌اند.

کنسل شدن نشست‌های برنامه‌ریزی‌‌شده، موکول کردن پاسخ به یک نشست ساده، تعویق در پاسخگویی به مسائل مهم تا زمان هماهنگی با پدر، و تماس‌های مداوم با ایشان، که حتی از سوی نزدیکانشان نیز تأیید شده است، تنها بخش‌هایی از این وابستگی آشکار هستند.

اخبار منتشرشده نیز حکایت از آن دارد که این موضوع، یکی از پرتکرارترین محورهای گفتگو میان مردم تالش شده است. به نظر می‌رسد امر نمایندگی مجلس، که ماهیتاً امری مستقل و متکی به رأی و تشخیص نماینده است، در اینجا به نوعی نیابت خانوادگی بدل شده و عملاً به عسگر اسلام‌دوست، پدر نماینده، احاله گردیده است.

یاسر اسلام‌دوست اگر قصد دارد نامی ماندگار  و پرونده‌ای قابل دفاع در سیاست این منطقه از خود به جای بگذارد، باید استقلال رأی و تصمیم‌گیری را در عملکرد خود به اثبات برساند. در غیر این صورت، از یک ستاره‌ی دنباله‌داری که عمر کوتاهی دارد، فراتر نخواهد رفت و مسیر او در عرصه انتخابات بعدی، نه بر مبنای عملکرد، بلکه بر اساس همان سایه‌ای که بر او افتاده است، رقم خواهد خورد.

البته روشن است که فراغت از اتخاذ تصمیم‌گیری‌های سخت و خلاصی از اندیشیدن و تکیه زدن بر اتاق فکر خانوادگی، انتخابی ساده‌تر است؛ اما زمانی که مسئولیت نمایندگی یک شهرستان بر دوش فرد قرار می‌گیرد، سیاستِ ذوب شدگی در دیگری – حتی اگر آن دیگری پدر باشد – چندان زیبنده نیست و بی‌شک، هزینه‌های سنگینی به همراه خواهد داشت.

انتهای پیام/

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *