یار جنگی من، ترویج اوباشگری با موسیقی

مدتی است که اخبار برخورد قاطع پلیس با اوباش و اراذل در فضای مجازی و حقیقی، بیش از گذشته در صدر رسانه‌ها قرار گرفته است. افرادی اغلب کم‌سواد، فاقد جایگاه اجتماعی یا تحصیلی و تهی از سرمایه فرهنگی، با تظاهر به خشونت، چاقوکشی، خالکوبی بر صورت و بدن و رفتارهای تهدیدآمیز، تلاش دارند تا با ارعاب، دیده شوند و جلب توجه کنند.
d28fc36b-0fab-4bd5-a26c-27dbdf69c6a6

به گزارش پایگاه خبری طالشوند به نقل از خبرگزاری فارس از بندرعباس، در یک دهه گذشته، گونه‌ای از «لاتیسم» مدرن در میان بخشی از جوانان آسیب‌پذیر جامعه رواج یافته که چهره‌هایی مانند وحید م و ه کرده برای این جریان نمادسازی کرده‌اند.

این پدیده توانسته با استفاده از ابزارهای رسانه‌ای نوین، خصوصاً شبکه‌های اجتماعی، میان نوجوانان جویای هویت، هوادارانی جذب کند.

یکی از عوامل کلیدی در شتاب گرفتن این فرهنگ منحط، نوعی موسیقی با مضامین خشونت‌محور و مجرمانه است؛ آثاری که عمدتاً با گویش‌های محلی و لهجه‌های مختلف تولید می‌شوند و محتوایی مشوق درگیری، چاقوکشی، شوتی‌بری، اعتیاد و قانون‌گریزی دارند. این آثار، که به‌راحتی در فضای مجازی در دسترس نوجوانان قرار دارند، باعث قبح‌زدایی از رفتارهای مجرمانه و ضداجتماعی شده‌اند.

در همین زمینه، دکتر مهدی سلیمانی، جامعه‌شناس و پژوهشگر مسائل فرهنگی در گفت‌وگو با ما می‌گوید:

«با یک خورده‌فرهنگ سمی مواجهیم که ریشه آن نه‌فقط در فقر اقتصادی بلکه در فقر هویتی است. نوجوانی که الگوی مثبت، امید اجتماعی، امکان دیده‌شدن در بستر درست ندارد، به سمت مسیری می‌رود که در آن با خشم و خشونت خودش را اثبات کند.»

او با اشاره به نقش برخی از آثار صوتی در تشدید این بحران افزود: «رشد بی‌ضابطه و بی‌نظارت نوعی موسیقی که مفاهیمی چون چاقوکشی، شوتی‌بری و بی‌قانونی را قهرمانانه جلوه می‌دهد، مثل بنزین روی آتش است. وقتی این نوع محتوا در فضای مجازی با الگوسازی از اراذل و اوباش همراه می‌شود، ذهن نوجوانی که هنوز ساختار هویتی محکمی ندارد، به شدت تأثیر می‌پذیرد.»

وی تأکید می‌کند: «نمی‌توان با صرفاً برخورد امنیتی، این پدیده را مهار کرد. باید یک بازسازی فرهنگی و رسانه‌ای جدی در کشور انجام شود. نهادهایی مثل صداوسیما، آموزش و پرورش، پلتفرم‌های محتوایی و هنرمندان متعهد، باید نقش فعال‌تری در ارائه الگوهای سالم و جذاب ایفا کنند.»

فرجام این مسیر روشن است: زندان، مرگ یا اعدام. نوجوانی که با چاقویی در کمر و موسیقی “گنگستر شهر آمل” در گوش، در کوچه‌های شهر به دنبال اثبات خود می‌گردد، قربانی فرهنگی‌ست که هویت را نه در علم و اخلاق، بلکه در خشونت و خلافکاری جست‌وجو می‌کند.

حتی در تولیدات نمایشی سال‌های اخیر نیز برخی سریال‌ها به ترویج این سبک زندگی دامن زده‌اند؛ تا جایی که تقلید از خالکوبی گردن شخصیت خیالی یک سریال، میان نوجوانان قشر ضعیف جامعه به یک مد تبدیل شد.

خوشبختانه پلیس با اجرای طرح‌های گسترده، شناسایی و بازداشت چهره‌های فعال در این حوزه چه در فضای حقیقی و چه مجازی را آغاز کرده است، اما این اقدام، تنها گام اول در مواجهه با یک بحران فرهنگی است.

انتهای پیام/

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

محدودیت زمانی فراتر رفت. لطفا یک بار دیگر کپچا را کامل کنید.